Entamu
Escomienza un nuevu añu, y failo bien no que cinca a la sidre. Viemos cómo nestes pasaes feches la sidre foi recuperando protagonismu y espacios nel panorama asturianu, y ye un bon momentu pa plantegase avanzar nos retos que tenemos presentes y prepararase pa los qu’ensin dubia van dir apaeciendo.
La diversificación de la sidre, tantu na so presentación como nes sos múltiples variedaes y espresiones, la indispensable internacionalización del productu -y na midía lo posible de la cultura que la arrodia-, la reconocencies social y l’afitamientu de la sidre ellaborao con mazana asturiana, y en consecuencia’l llantíu de nueves pumaraes y la seleición de nueves variedaes, la reivindicación de la sidre nel campu gastronómico, lliberada de los tópicos que nel so momentu quinxeron restrinxila a pocu más qu’un aperitivu, o’l desendolcu del sidreturismo, remarcando’l so calter identitariu,,.
Yá nel tarrén más políticu, onde se riquier un apueste firme pol productu y el seutor, esperamos siguir cuntando cola implicación de los Conceyos asturianos. Nel mesmu sen esperamos que nesti nuevu añu’l Principáu” dexará de rializar los sos brindes isititucionales con vinu español”, y sobro too que tome cartes na falta d’una normativa común pa la sidre na Xunión Europea, falta pola que’l seutor pierde añalmente dellos millones d’euros na so promoción, Asina mesmo, tamién tienen pendiente la incluxón de la sidre, el so manexu y conocencia, nos planes d’estudiu de la hostelería asturiana, la reconocencia de la figura profesional del echaor, como un auténticu sumiller de la sidre, l’aniciu d’una titulación d’enoloxía centrada nel mundiu de la sidre, el compromisu y sofitu al seutor sidreru, dende los cosecheros fasta les sidreríes, como elementos que conxuguen el desendolcu económicu cola capacidá identitario, y por supuestu la consecución de la declaración pola UNESCO de la cultura asturiana de la sidre como padremuñu inmaterial de la humanidá, daqué qu’otros proyeutos qu’escomebzaron al empar yá algamaron, mentes que’l “Principado” entá nun llegó a presentar la candidatura.
Esperamos tamién qu’esti añu s’esclarie’l futuru del Muséu de la Sidre de Nava, y que nun acabe siendo solo un reclamu turísticu y sí el necesariu cientru d’estudiu, divulgación y desendolcu de la sidre asturiano y la so cultura. Y por supuestu, tenemos la certidume de que n’esti añu qu’escomienza la sociedá asturiana va siguir fondamente comprometía cola so bébora patrio, aidando a la so espansión y desendolcu y sabiendo integrar dientru la nuesa identidá colleutiva toles espresiones y desendolcos que se vaigan xenerando al so alredior.
Ye Asturies, y la sidre ye la nuesa bébora.
