Maximino Suárez escomenzó, va un añu, a tayar con una navayar los corchos qu’acumulaba de les botelles que diba abriendo, del so propiu llagar, pa facer estremaes figures.
LA SIDRA.- Dicen que cuandu ún ye mañosu, suel dase-y bien toa triba manualidaes. Y eso ye lo que sucede a Maximino Suárez, más conocíu como Maxi. Esti vecín de la collación xixonesa de Santuriu trabayó’l fierru, la maera y, dende va un añu, el corchu.
Siempres sollerte y con munches inquietúes, un díi vio un echaor fechu con corchos y camentó la manera d’intentar meyoralu. “Llamóme l’atención y púnxeme a faer ún, y llueu a la xente prestó-y y fueron pidiéndome a ver si podía face-yos dalgún”, apunta Maxi, al que, con pacencia y nel pocu tiempu que tien llibre, présta-y coyer la navaya y tayar ca corchu pa dar forma a los sos echaores o representar un llagar de los de tola vida, nel que “nun falta la pipa o’l paisanu mayando”. Renconoz que nun ye muui enguedeyao, sobro too, dempués de tener trabayao la maera. Una destreza que va años demostrando y que-y sirvió pa tener delles de les sos pieces espuestes nel muséu que tien l’Asociación de Vecinos nes Antigües Escueles de Santuriu. Tou un artista.
La sidre ta perpresente nel so díi ente díi, yá que tien un llagarín na so casa, fecho por elli mesmu en fierru y maera. “suelo facer l’añu qu’hai collecha unes dos pipes y media de sidre pa tener pa en casa y dir consumiendo”, siñala.
